Ten film jest doprawdy niesamowity... Najpierw akcja snuje się powoli jak życie miasteczka, w którym się dzieje, by na koniec nabrać tempa, oszołomić i pozostawić w widzu ból
i wstyd za podłość ludzkości... Cała historia jest opowiedziana w taki sposób, że widz wtapia się w piekiełko tego smętnego miasteczka na końcu świata, zaczyna współistnieć
z innymi postaciami - absolutne mistrzostwo!

Na początku zastanawiałem się po co tracę czas na kolejny film o niczym. Nawet Brando prezentował się przeciętnie, ale to co działo się później... WOW. Zwrot o 180 stopni.

Miałam to samo uczucie - usypiała mnie cała sytuacja, taka senność, wszechogarniający półmrok i wolne tempo...
Jasne - widać było, że postaci są jakieś ale na dobrą sprawę żona zdradzająca męża, dobry szeryf czy magnat
to nieodłączny element amerykańskiego dramatu, ale to co się działo w mojej głowie mniej więcej od połowy filmu
było niesamowite, Penn to mistrz zakończeń.
Przegra każdy kto w połowie seansu zaniecha oglądania "Obławy".

Czasami dziwię się, że ludzie wyłączają filmy po kilkudziesięciu minutach. Sam kiedyś idąc za wzorem tj. bodajże Kubricka zacząłem oglądać każdy filmy do końca - nawet największe szmiry. W większości przypadków pod koniec było jeszcze gorzej niż w momencie "gorzej już być nie może". : ) Jednak zdarzają się obrazy, które potrafią zaskoczyć i dlatego też wyłączając film w połowie, pozostaje niepewność, "a jeżeli jest tam coś świetnego?". I dlatego uważam, że nawet dla tego spokoju warto oglądać filmy do końca. Obława to doskonały przykład na to o czym próbowałem wyżej napisać. ; p